Od Survival cd. Akfinaich

Za nim zniknął w krzakach, krzyknęłam:

-Wiedz, że jak byś mnie usunął z zapisu świata, zabiłbyś wiele istnień!

Basior na chwilę zatrzymał się, jednak po chwili znów poszedł. Ja się odwróciłam, i poszłam szukać białej wadery. Nie było to łatwe, nie wiem jak ona tak szybko się przemieszczała. Jak by zatrzymanie czasu na nią nie zadziałało. To nie możliwe. Ale później o tym pomyśle. Teraz jest najważniejsze znalezienie jej. Dzień się kończył i czas też. Nagle złapałam trop, prowadził on na ścieżkę, którą szedł Akfinaich. Zdenerwowałam się na myśl, tego że się spotkamy. Poszłam na tą ścieżkę, jednak nie zauważyłam basiora. Odetchnęłam z ulgą i poszłam za zapachem. Gdy wyszłam zza zakrętu, zobaczyłam białą waderę, ze znakiem na tylnej łapie. Nie widziała mnie. Podbiegłam bliżej i powiedziałam:

-Znalazłam Cię.

Diathesis odwróciła się i warknęła:

-Czego chcesz?

-Wiem że udajesz. Znam Cię jak nikt inny.

-Mam rozumieć, że podajesz się za moją matkę?

-Ja się za nią nie podaję, ja nią jestem.

-To powiedz mi, co zrobiłaś, od razu po moim urodzeniu?- mówiła coraz bardziej nie pewnym głosem.

-Zabrano mi Ciebie i trafiłaś do wojska.

Spojrzała na mnie z niedowierzaniem i szepnęła:

-Mamo...- skoczyła i mnie przytuliła.

-Dia...

Puściła mnie szybko i zapytała:

-Czemu zostawiłaś mnie?

-Zabrano mi Ciebie, chciałam walczyć, ale oni byli silniejsi. Grozili mi, że jak nie oddam Cię, to zabiją Ciebie- córka uwierzyła najwyraźniej w moje kłamstwa.

Uśmiechnęła się, a ja powiedziałam:

-Musisz coś wiedzieć.

-Co?

-Jesteś potomkinią i wybranką.

-Jak to?

-Twoim zadaniem jest uratować Valyrię. Wraz z grupką przyjaciół masz tam się dostać i pokonać nadchodzące zło.

-Czemu akurat ja?

-Tego się dowiesz.

-Mamo... A z kim mam tam się dostać? Nikogo nie znam... No oprócz pewnego basiora, ale odszedł z watahy...- z jej oczu poleciały łzy, sama nie rozumiałam jak taka wrażliwa osóbka może uratować ten świat.

-Na pewno kogoś poznasz...

Nagle z krzaków wyszedł Akfinaich. Dia patrzyła na niego ze zdziwieniem, a ja wściekła warknęłam:

-Co Ty tutaj robisz?!

-Usłyszałem was, chciałem zobaczyć Diathesis.

-S-skąd mnie znasz?!- wystawiła lekko pazury

-Survival mi o Tobie opowiadała.- usiadł i spojrzał na białą wilczycę

-Jak masz na imię?- schowała pazury i też usiadła, dalej mówiąc nie pewnym głosem.

-Akfi...

-Dosyć! Nie będziesz zawracał głowę mojej córki.- skoczyłam na basiora wściekła, a Akfinaich zapytał:

-Bo co mi zrobisz?

-Nie mam zamiaru gadać z kimś, kto nie zdołał uratować swojej rodziny- uśmiechnęłam się i zaśmiałam.

Wilk zepchnął mnie i przygniótł. Splunęłam na niego, a on wystawił pazury i wbił w brzuch. Wrzasnęłam z bólu, a on syknął:

-Miałaś nie wspominać o mojej rodzinie!

-Nie rób jej nic!- Dia podbiegła i przerażona patrzyła niego- To moja matka...Nie odbieraj mi jej...- zalała się łzami, a czarny basior nie pewnie patrzył raz na mnie a raz na Diathesis. Jako że nie zszedł ze mnie, skoczyła na niego i z wielką siłą odepchnęła:

-Mam tego dosyć! Wy wszystko mi odbieracie! Wystarczy mi to, że każdy się mnie boi.- uciekła. Zaśmiałam się i powiedziałam:

-Wreszcie zrobiłaś to o co Cię prosiłam.

-Nic takiego nie zrobiłem.

-Zrobiłeś. Teraz będzie Cię unikać i mi nie przeszkodzisz.

Nie dając mu nic powiedzieć, poszłam w stronę swojej jaskini. Mogę kontynuować swój plan.

<Akfinaich?>