Od Kene cd. Venus

- Ależ z rozkoszą – rzuciłem do wadery, uważnie obserwując każdy ruch mego węża. Nie gadajcie, że już ją polubił. Innych rozkażę mu ledwo tolerować. Hm, może tu chodzi o to, że ta wadera nie próbowała od wstępu mnie denerwować i wydawała się być w miarę spokojna?

- Jakiś konkretny cel podróży? - zapytała, uśmiechając się.

- Pokaż mi wasze najlepsze tereny łowieckie – rzuciłem.

- Zdążyłeś zgłodnieć? - ruszyła z miejsca.

- Powiedzmy. Może przekąsiłbym po drodze jakąś wiewiórkę czy królika.

- Nie masz ochoty na sarnę czy dzika? Wiesz, coś większego?

- Nie potrzebuję dużo jedzenia. Zjem raz na jakiś czas. Czasami wydaje mi się, że w przypadku dużej ilości jedzenia jestem jak wąż.

- Im większa zdobycz, tym dłużej trawisz?

- Coś w tym stylu. Wystarczy mi zjeść raz na kilka dni. Długo utrzymuję energię z pożywienia. No pięknie… i teraz wyszedłem na zwierzątko – westchnąłem ciężko, a ta parsknęła śmiechem. - Jedno pytanie. Zawsze jesteś taka… szczęśliwa?

- A czy to jest aż takie złe? - spytała.

- Nie, ale niecodzienne. Przynajmniej dla mnie. Nie jestem przyzwyczajony do radosnych wilków posyłających mi co chwilę uśmiech – powiedziałem. Podświadomość podpowiadała mi, że ktoś taki może chcieć mnie kiedyś zaatakować.

- Jesteś dość powściągliwy w stosunku do nowych znajomości? - uniosła brew, nie zatrzymując się choć na chwilę.

- Powiedzmy. Do tej pory nie znalazłem w sobie tej nuty szczęścia.

- Kene, brzmisz trochę jak pesymista – zaśmiała się.

- Pesymiści to realiści, którzy zdają sobie sprawę w jak okropnej sytuacji się znajdują. Ja mam duszę nieco… zamoczoną w melancholii – posłałem jej ledwo widoczny uśmiech. - Ale co mógłbym o mnie powiedzieć, chyba aż takim narcyzem nie jestem.

- Nawet twój wąż ma podobne ślady jak ty na plecach.

- To był przypadek – odparłem, spoglądając na nią kątem oka., zastanawiając się czy coś jeszcze na to odpowie.

<Venus?>